KIRMIZI ODA - 3

Puslu alacakaranlığın içinde için için titreyerek arabasına doğru ilerlerken Mama Cass Elliot’tan “Make Your Own Kind of Music”i mırıldanıyordu. Kapıları açtığında farlar yanıp söndü, alarm devre dışı olurken kesik bir ses duyuldu. Sağ ön tekerleğin arkasına sığınıp uyuyakalmış minik kedi yavrusu, cılız bir sesle miyavladı.

Çantasını arka koltuğa atıp kedi yavrusunu kucağına aldı. Soğuktan titreyen minik kedicik, iyice büzülüp kazağına süründü. Gece ayazından usanmış tazecik tüyleri puslu havanın da etkisiyle nemlenmişti. Kediyi yan koltuğa oturtup marşa bastı. Gecenin huzurunu bozan bir homurtuyla kendine geldi arabası. Bir-iki dakika motorun ısınmasını bekleyip farları açtı ve otoparktan çıkarak yola koyuldu.

Aklı ya da kalbi, ona yol gösteremeyecek kadar bezgindi. Nereye gideceğini bilemediğinden, kavşağa gelince durdu. Az yukarıdaki fırının marketlere ekmek dağıtan minibüsü sol taraftan gelip önünden geçerek sağına doğru devam edince, onu takip etmeye karar verdi.

Otoban kavşağına yaklaştığında kediciğe sormaya karar verdi: “Söyle bakalım bıdık, nereye gidelim? Otobana girelim diyorsan miyavla; yok, düz git diyorsan sesini çıkarma.” Kedicik miyavladı ve böylece havalimanı istikametinde meçhule gitmeye devam ettiler. 15 dakika kadar sonra kedicik tekrar miyavladı. Hayretle, bu nereden geldiği belli olmayan yol arkadaşına bakıp gülümsedi. Sonra tabelaları farketti. Havalimanından önceki son çıkış, feribot iskelesini gösteriyordu. “Bıdık’ın bir bildiği var.” diye mırıldanarak sağa sinyal verdi; feribot iskelesine doğru döndü.

10 dakika sonra iskeleye vardılar. Gün ağarmaya başlamıştı artık. Serin huzur, yerini 250 kadar arabanın içinde esneyip uyanmaya çalışan, radyodan haber dinleyen, çocuğunu arabanın yanında çişe tutan ve bir sürü farklı hikâyesi olan bir yığın insan kalabalığına bırakmıştı. Gözlerinin içine doğan güneşe gülümseyip kediciği kucağına aldı; şefkatle başını okşarken feribot sırasının onlara gelmesini beklemeye koyuldu.